چرا باز اینجوری شدم!
احساس خستگی و پیری می کنم، خدایا بلاخره میخوای با من چیکار کنی؟ میشه زودتر تصمیمتو بگیری؟!
خیلی سخته وقتی که همه چی طبق خواستت پیش میره ولی بازم احساس شکست کنی... نمی خوای قبول کنی که هیچ چی واسه موندن نداری ولی انگار چاره ی دیگه ای هم نداری! میخوای چیکار کنی؟ اصلا کاری ازت ساختس؟؟
از اینکه دوست پسرت از صب تا حالا بهت زنگ نزده ناراحتی و بعد از اینکه 47 دقیقه باهاش حرف زدی و کلی گفتی و خندیدی، بازم ناراحتی...
شاید دیوونه شدم! نه؟
ولی مگه نمیگن دیوونه ها هیچ غمی ندارن! آخه از کجا میدونن؟ آخه تا یکی خودش دیوونه نباشه از کجا میتونه بفهمه که چه حسی دارن!
بیخیال بابا... تازگیا خیلی چیزا فکرمو مشغول کرده، چرا من نمی تونم پسرارو درک کنم؟ کاش فقط می تونستم یه چیزو بفهمم، که چرا اولین دوست پسرم که اونطوری باهام تموم کرد الان که یکی دیگه رو داره، باز اومده سراغ من!
حالا من هیچی... پس اون دختر طفلکی چی میشه؟ یعنی اون فقط باید نقش مادر بچه هارو بازی کنه؟ بعد میگه من مردم، مردا فلانن و بهمان!
اگه این مردونگییه پس اگه بخوای نامرد باشی چیکار میکنی؟!